Verstopt tussen de boeken...

De bibiotheek, een grote zaal vol boeken zover je kan kijken. Vlak bij de deur stond de bali met het grijze vrouwtje Mimi. Ze was een rechtvaardige maar strenge vrouw. Ze hield orde in de bibiotheek, nu al 47 jaar. Zoals je al misschien dacht had deze bibliothekeresse had deze vrouw geen trouwring om daar had ze wel op gelet. Je zult je misschien afvragen wie 'ze' was. Daar achterin zat ze, verscholen tussen de boeken. Een meisje met rood bruin lang haar en gifgroene ogen. Haar naam? Alice Samantha Tunner. Alice was een uitwisselings student uit London. Maar Alice was nogal een verlegen meisje met veel mensen. Een één op één gesprek ging haar wel goed af maar met een groep klapte ze totaal dicht. Tenzij ze die mensen door en door kende en zag als vrienden dan lukte het wel. Maar hier op school had ze nog geen vrienden, ze had amper met mensen gesproken. Enkel met een ander meisje. Ze heten Jazz, Alice vond dat Jazz haar een rare vraag had gesteld. De vraag om in haar groep te komen omdat ze piano kon spelen en een klein beetje kon zingen. Eerst wou Alice zeggen dat ze wel wou maar dat betekende dat ze gelijk een hele groep had en dat bracht allemaal voord en nadelen met zich mee. Ze wou eerst alles ontdekken over dat ze zich echt bij een groep ging aan sluiten. Hier en daar had ze opgevangen wie Jazz was. Ze was de groepsleider van Soul, de groep met mensen met écht talent. Zo noemde de meeste het. Alice was toen wel lichtjes verbaast want zij vond helemaal niet dat ze talent had. Ze vond piano spelen een gewone leuke hobby. Ze zag het niet echt als talent, ze wilde gewoon er lol in hebben en haar gevoelens er in kunnen uiten net als dingen opschrijven. Ze glimlachte lichtjes toen ze er aan dacht maar richte zich al snel weer op haar boek. Alice las heel veel, misschien net iets te veel van het goeie. Door sommige werd ze al boekenwurm genoemd, Alice vond het niet erg, ze was het gewend om zo genoemd te worden. Het verbaasde haar toen ze hoorde dat er zoveel groepen waren. Sommige leken haar best gezellig maar andere ook super irritant en dom. Ze zuchte en sloeg een bladzijde om terwijl ze de regels las. De laatste bladzijdes van het boek en dan kon ze op jaagt naar iets nieuws. Ze klapte het boek naar enige tijd dicht en zetten hem weg op een lege plek. Waarna ze verder liep, ze keek even naar de bibliothekeresse, ze leek nog chagerijniger dan normaal. Een teken dus om nog stiller te zijn, maar Alice was al erg stil, als ze geen adem zou halen zou je nog denken dat ze dood was. Zo stil was ze. Ze liep naar een boekenkast toe waar de boeken in stonden met de mythes, die mythes waren prachtige verhalen vond Alice, ze kon zich helemaal laten weg vagen in een goed boek en mythes leesde altijd prettig weg vond ze, ze kon zich er namelijk goed in verdiepen. Ze liet haar vingers langs de kaften glijden en pakte een boek vast maar deze bleek vast te zitten. Alice trok haar wenkbrouw op en trok er een beetje aan om hem los te krijgen en tilde hem op, ze zag een hand. Gelijk liet ze het boek los en werd ze rood. ''Sorry,'' piepte ze verlegen en slikte. Nee Alice was misschien net iets te verlegen. Ze beet zachtjes op haar onderlip en kneep zachtjes in arm terwijl ze die over elkaar had geslagen.

Luna bleef doodstil staan waar ze stond. Ze hoorde een stem. Een zachte maar vriendelijke stem. En iets van, schaamte.. nee, verlegenheid, gokte ze. Langzaam pakte ze het boek verder uit de plank en keek zo door het gat naar het meisje. Het meisje die vermoedelijk gesproken had. Ze was wat rood aangelopen. Luna's lange, donkere haren vielen één voor één van haar schouder af, naar voren terwijl ze zich wat voorover bukte. Haar fél blauwe, heldere ogen staarde het meisje aan. En het kleine, ontschuldige maar vage glimlachje sierde zoals gewoonlijk haar gezicht. ''wilde jij dit boek hebben?'' vroeg ze zacht, maar vriendelijk. Voorzichtig hief Luna haar hand op, waar ze het boek in had. Nog steeds voorovergebogen en door het gat kijkend, keek ze het meisje aan. Er viel een kleine stilte. Het tikken van de klok in de bibliotheek was nu goed hoorbaar. Voor sommige mensen was deze stilte misschien pijnlijk, maar voor Luna niet. Nee, ze was het wel gewend. Mensen ontweken haar. Ze was raar, een freak. Niet dat Luna daar mee zat. Nee, integendeel. Het deed dr écht helemaal niets. Ze reageerde er niet of nauwelijks op. Ze bleef haar 'rare' gedrag voortzetten. Ten minste, dat was hoe andere het zagen. Voor haar was het dood normaal. Al haar rare trekjes. Het hoorde bij haar. Zo wás ze gewoon. En ze kon dr niets aan doen. Het was nog steeds stil en Luna stond nog steeds voorover gebogen en tuurde door het gat. Ze hield haar hoofd een beetje schuin. ''weet je, ik vind dit boek wel bij jou passen. Je ogen zeggen het'' begon Luna ineens. Ze ging weer rechtop staan en duwde het boek terug in zijn plaats. Maar ze duwde het nét ietsjes verder, naar de kant van Alice. Zodat het boek nu aan haar kant van de boekenkast ietjes uitstak. ''hier... toe maar...'' zei ze. ''ik heb het toch al 421 keer gelezen..'' En daar was geen enkel woord van gelogen.....

Alice beet op haar onderlip terwijl ze het boek uit de kast werd gehaald. Door het gat wat ontstond kon Alice zien wie daar stond. Een meisje met zwarte, donker bruine haren, ze zag er sierlijk uit. Haar donkere haren glansde een beetje door het licht in val, haar huid was bleek, haast wit te noemen. Ze leek een beetje op sneeuwwitje in sprookjes vond ze zelf, alleen haar lippen waren niet rood. De blauwe ogen gingen recht door haar heen, ze werd er een beetje nerveus van. Maar Alice werd al snel nerveus als ze mensen sprak, een één op één gesprek ging nog wel bij Alice maar het duurde een tijdje voordat ze je helemaal vertrouwde. Alice was niet iemand, die mensen veroordeelde, ze was er zwaar tegen. Daardoor stond zij vaak bekend als boekenwurm of nerd alleen omdat ze van lezen hield. Het sloeg nergens op vond ze, dus ze luisterde er ook niet naar want ze wist dat het gewoon onzin was, want zulke goeie cijfers haalde ze ook nou weer niet. Ze schrok weer op toen het meisje wat aan haar vroeg. Ze schudde haar hoofd. ''Nee, neem jij maar..'' Zei ze zachtjes waarna ze naar beneden keek en weer in haar bovenarm kneep. Haar ogen gericht op de houten vloer van de Bibiotheek. Het viel haar nu pas op dat hij net in was geboend en dat er lak op zat, of was het wax? Want dat kon natuurlijk ook. De vloer glansde, je kon nog net niet haar weerspiegeling zien. Er was een stilte gevallen, het tikken van de klok was nu goed te horen, erg vond Alice niet, ze was de stilte wel gewend, ze genoot altijd van stilte, het maakte haar meestal rustiger. Ze keek weer langzaam op naar het meisje die nog steeds een vaag glimlachje op haar gezicht had. Wat zenuwachtig glimlachte Alice terug. Het viel haar wel op dat het meisje erg geduldig en vriendelijk was en daarbij was ze prachtig om te zien. Ook de geur die ze uitstoten rook lekker, of zou het parfum zijn? Wat Alice niet wist was dat het meisje die voor haar stond een vampier was. Alice wist nooit of ze die verhalen over vampieren moest geloven want ze had ze nooit echt gezien. Tenminste dat dacht ze. Alice was nogal ouderwets, zij dacht dat Vampieren verbranden in zonlicht en sliepen in doodskisten en dat je als je ze wou doden een staak door hun hart moest steken maar in werkelijkheid was het heel anders. Maar daarom zou Alice niemand kunnen verdenken dat die gene een vampier was aangezien alle studenten hier ook gewoon buiten liepen of in de belichten kantine zatten. Alice schrok opnieuw toen het meisje tegen haar sprak, het was zo plotseling. Ze keek haar met grote ogen aan, alsof ze dacht dat het meisje een grapje maakte. Het boek werd terug geduwd. Heel voorzichtig alsof het een kostbare schat was pakte ze het boek beet en haalde hem uit de kast. Een klein glimlachje sierde haar gezicht. ''D-dankje..'' Zei Alice verlegen en bekeek het meisje door het gat. Haar glimlach was warm, ''Hou je ook van lezen?'' vroeg ze plosteling.