New member entering...

De concertzaal was leeg. Leeg en verlaten. Er hing een bijna ijzige stilte en het zonlicht kwam maar zwakjes door de ramen. Het leek wel avond maar het was stipt in de middag. De concertzaal was meestal donker. Donker...iets waar Sammy niet echt van hield. Ze rilde kort en klemde haar handen even om haar tas die over haar schouder hing. Terwijl ze iet wat twijfelend de concertzaal binnen liep keek ze rond. Zat ze wel goed? Was ze niet verkeerd gelopen? Het was zo stil en zo te zien was er nog niemand. Elliot had haar toch gevraagd hier heen te komen, naar de concertzaal. Voor de zekerheid liep Sammy een stukje terug. Ja, op het bordje stond toch écht 'concertzaal'. En er stond ook een heel groot podium met verschijdene instrumenten. Een ding was zeker; ze zat goed. Maar nu de mensen nog. Er was écht niemand. Of waren ze verstopt? Wat ongecontroleerd beet Sammy zachtjes op haar lip. Ze werd er een beetje zenuwachtig van. De stilte en het zwakke licht dat doorkwam. Het gaf een bijna misterieus sfeertje. Sammy liep naar voren, naar het podium. Dat was vreemd. Één spotlight stond nog aan. Het witte licht scheen recht naar beneden. Het was een zwak licht. Alsof er gewoon een kamerlamp brandde. Sammy ging op het podium zitten, precies in de cirkel van licht. Haar benen bungelde over de rand van het podium heen en zachtjes schopte ze ze heen en weer. Nog steeds niemand. Vlug wist ze een blik te werpen op de grote klok die aan de muur hing. 14.15. Ze was iniedergeval op tijd..

Het was donker en verlaten in de concertzaal, tenminste dat zou je denken op het eerste gezicht want het was alles behalve verlaten. Elliot zat namelijk in de kleedkamers van de Concertzaal en luisterde goed terwijl hij in de spiegel keek. Deze school had aan alles gedacht om te zorgen dat Elliot en de andere vampieren niet opvielen. De spiegels waren van speciaal matriaal gemaakt zodat je naar je zelf kon kijken en andere je spiegelbeeld zagen in een gewone spiegel zag je helemaal niets. De meeste jongens van Elliot's leeftijd hadden hier en daar wat puistjes maar zijn gezicht was gewoon egaal en zacht, geen rimpel of puistje was te bekennen alleen zijn huid was aan de bleken kant. Toen hij de concertzaal deuren hoorde dichtvallen wist Elliot dat Samantha hier was maar toch hield hij zich stil. Toen hij het gebonk hoorde van voeten die tegen het podium aan schopte stond hij rustig op. Met langzame passen en zijn handen in zijn zakken liep hij de kleedkamers uit. De gang naar het podium was verlicht en het groene zeil onder zijn voeten maakte geen geluid terwijl hij liep. Je hoorde niet dat hij er was, enkel als je goed luisterde kon je misschien zijn adem haling horen. Het podium kwam in zicht. Elliot ging nog achter de gordijnen staan en keek toe naar het meisje die op de rand van het podium zat. Wat hij kon zien was blond/wit haar en haar shirt zag hij ook nog. Elliot zuchte onhoorbaar en liep het podium op. Terwijl hij langs de vleugel liep, liet hij zijn vingers over de toetsen glijden. De muziekklanken vulde de concertzaal en galmde lichtjes na. ''Ik heb je niet laten schrikken, hoop ik.'' Zei Elliot met een charmante glimlach. ''Jij bent Samantha toch?'' vroeg hij voor de zekerheid en liep naar de rand toe. ''Ik ben Elliot,'' Stelde hij zich netjes voor terwijl hij naar de rand van het podium liep en liet zich daar in een kleermakers eindelijk zit zakken. ''Zo, dus jij wil bij de Black Roses, hoorde ik?'' ging hij serieus verder. Elliot nam zijn groep uitmate serieus maar dat was logisch aangezien hij de leider was. Mensen vonden hem een goede leider omdat hij ook echt een band opbouwde met de groep en hun niet alleen aan het commanderen was. Toch als hij iets vertelde of vroeg aan iemand luisterde die gene goed. Iedereen hoorde zich aan de regels te houden en gelukkig deden ze dit allemaal. Hij bekeek Samantha rustig, Elliot gaf niet zomaar een bandje van de groep weg. Je moest aan bepaalde eisen voldoen van hem. Je moest of kunnen skateboarden of surfen of je moest een bepaald uiterlijk hebben wat de meeste mensen 'emo' of 'gothic' noemde. En daarna moest je een klik hebben met Elliot geen klik, geen groep dat was logisch want Elliot kon iemand niet leiden als hij geen klik had met die gene. Het zou alleen maar voor ellende zorgen. Meestal was het handig als je vrienden was met één van de leden maar dat maakte niet zo heel veel uit, maar dat kon in je voordeel werken omdat Elliot zijn leden serieus nam ookal maakte ze veel plezier. ''Vertel eens waarom je bij ons wil horen?'' vroeg hij uiteindelijk na een stilte aan Samantha. De lichten flikkerde boven hen en de zaal werd plots verlicht. Iemand had het licht aangedaan. Elliot zag al wie het was. ''Ow sorry, ik wist niet dat jullie hier al zatten..'' piepte er een jongen. Elliot schudde zijn hoofd, ''Maak niet uit,'' ''Nou dan ga ik maar,'' Waarna de deur van de concertzaal weer dichtviel. Elliot zuchte even maar richte zich weer op Samantha en wachtte geduldig op haar antwoord.

Sammy slingerde haar benen nog steeds heen en weer terwijl ze bleef rond kijken. Er waren inmiddels een aantal minuten verstreken. Maar die minuten leken wel uren te duren. Lanzamerhand liet ze haar benen weer stil hangen. Een klein, bijna onhoorbaar zuchtje ontsnapte haar mond. Zouden ze haar misschien in de zijk nemen. Misschien kwamen ze wel helemaal niet meer opdagen. Sammy bukte zich wat naar voren om haar tas van de grond op te rapen die ze vervolgens naast haar op het podim zette. Sammy keek even achter zich. Dalijk stonden ze ineens doodleuk achter haar. Of 'ze'... Sammy wist eigenlijk niet eens wie haar allemaal kwamen opwachten. Het kon net zo goed alleen Elliot zijn. Ze wist het niet. Sammy tilde haar benen op het podium en ging zo in kleermakerszit zitten. Haar blik gleed weer naar de klok aan de muur. 14.19. Misschien maakte dit wel deel uit van de proef. Misschien waren ze gewoon haar geduld aan het uittesten. Ja, dat zou het vast zijn. Ergens hoopte Sammy dat het dat zou zijn. Want dat had ze liever dan dat ze haar gewoon lieten stikken. Plots hoorde Sammy een vreemd geluid. Ze ging meteen rechtop zitten en spitste haar oren. Het geluid was heel zacht en kort geweest. Het had iets weg van... van... Ze wist het eigenlijk niet. Het geluid was niet goed thuis te brengen. Weer een stilte. Langzaam ging Sammy weer wat ontspanne zitten. Misschien maakte ze zichzelf gewoon gek. Ja, dat zou het vast zijn. Er was niks aan de hand. Sammy streek haar schuine pony even goed recht en friemelde toen wat aan haar neuspiercing. Weer een klein zuchtje die uit haar mond wist te ontsnappen. Als er over tien minuten nog niemand was, zou ze weg gaan. Het zou een telleurstelling voor haar zijn. Maar ach, het leven gaat door weet je. Er iets aan doen kon ze toch niet. Nee, de beslissing lag aan Elliot. Hij was ten slotte de groepsleider. Donkere, dreunende piano klanken vulde plots de zaal. Sammy sprong diréct van het podium af. De kloppingen van haar hart hadden een versnelling gemaakt en schichtig keek ze naar de piano. Ze was zich wezeloos geschroken. Ze zag een jongen achter de piano zitten. Zomaar, ineens. Ze had hem niet eens horen aankomen. Of toch? Elliot sprak tegen haar. Hij vroeg naar haar naam. Sammy knikte kort naar Elliot en bleef hem met half openstaande mond een beetje aanstaren. Uiteindelijk ontspande haar houding weer ietsjes en ging ze toch maar weer op de rand van het podium zitten, haar blik nog steeds op Elliot gericht. Met haar ogen volgde ze zijn bewegingen. Hij was van zijn plaats achter de piano vandaan gekomen en liep nu langzaam haar richting in. Het bleef voor een lang moment stil en Elliot nam plaats naast Sammy op de rand van het podium. Sammy keek even naar haar geblokte schoudertas, die ze zo te merken nog steeds beet had. Ze liet haar greep om de stof van de tas los en keek op toen Elliot weer sprak. ''Eh, ja. Ik zou graag bij de groep willen.. horen..'' antwoordde ze terug met een kort grijnsje en ze streek in een korte haal wat haar uit haar gezicht. Elliot vroeg haar naar de reden. Kort beet Sammy op haar lip en zweeg. Maar uiteindelijk opende ze haar mond om hem antwoord te geven. Maar de kans kreeg ze niet. Al gauw haar hoofd richting de deur toen het licht ineens aanging. Waren dat de andere leden van The Black Roses? Nee, het was gewoon een jongen die.. eh, verkeerd zat. Hij verontschuldigde zich en was al gauw weer weg. Sammy grinnikte even en keek toen Elliot weer even aan. ''Ik.. sinds ik hier op school zit.. leek het me al een leuke groep. Jullie lijken me cool om mee om te gaan en zo. En ik weet niet.. op de een of andere manier, voel ik me best wel thuis daar.. bij jullie..'' begon Sammy nu. Ze staarde wat voor zich uit terwijl ze sprak tegen Elliot. Een lichte glinster was te zien in haar ogen. Ze kon het niet precies uitleggen. Hun groep had haar altijd wel geboeit. Maar echt het lef om er ooit bij te gaan staan of wat dan ook had ze nooit gehad. Ze wist niet eens of dat wel mocht. Tot ze hoorde van de leden, dat je kans had om er bij te horen. Met goedkeuring van de groepsleider, Elliot. Ze knipperde even en scheurde haar blik los van het staren naar de muren. Ze keek Elliot weer aan, dit keer met een bijna vragende blik.

Samantha was zich wezenloos geschrokken en sprong van het podium af toen Elliot zijn vingers langs de toetsen liet gaan. Hij greens kort en liet zijn blik over Samantha gaan. ''Het spijt me als ik je heb laten schrikken,'' Zei hij spijtig maar kon het in het vervolg niet laten om te glimlachen. Langzamerhand liep hij naar Samantha toe die inmiddels al weer was gaan zitten op de rand van het podium. Het eerst wat Elliot op was gevallen waren haar blonde haren en haar neuspiercing, iets wat aan gaf aan Elliot dat ze wel in de groep thuis kon horen. Alleen moest hij die klik nog vinden met het meisje voordat ze haar voor ging stellen aan de rest van de groep. De inwedding van Black Roses werd altijd grootst gevierd door een feest. Op het feest kreeg Samantha het gevlochten bandje, meestal in de kleur die Elliot bij je vond passen. Elliot vond dat lichtblauw wel bij haar paste. Het kom mooi uit met haar ogen. Elliot letten echter op alles haar houding, haar uitstraling. Ze was een beetje nerveus een beetje onzeker en zenuwachtig. Hij greens lichtjes. ''Ik bijt niet,'' Zei hij met een klein grijnsje. Samantha was best geschrokken van zijn actie maar hij kon dat wel begrijpen. Elliot liet zich in een kleermakers zit naast haar neerploffen en keek naar haar geblokte tas. Ja, ze zat wel goed. Alleen nog het innerlijk van het meisje ontcijferen en dan kon hij haar de envolop geven waar in stond dat Elliot haar aanstaande zaterdag kwam ophalen voor het inwijdings process dat eigelijk gewoon een simpel feestje was nadat je met je hand op je hart had gezworen je aan de regels van de groep te houden. Elliot luisterde aandachtig naar haar woorden, ze klonk zo onzeker. Maar dat waren de meeste mensen in het begin als ze bij zijn groep kwamen of ze waren erg onzeker of ze waren juist heel zeker van hun zaak en druk. Maar je moest altijd even in komen, daar hield Elliot altijd rekening mee, het zo niet eerlijk zijn als hij haar nu zou zeggen dat ze er niet bij kon doordat ze wat onzeker was. Zijn glimlach werd iets breder toen ze haar reden vertelde over waarom ze bij de groep wou komen. Hij kon haar wel begrijpen alleen hij had haar nooit in de buurt van de groep gezen, niet dat hij dat erg vond. Misschien was ze gewoon verlegen en meestal leerde je het wel af als je je ergens thuis voelde. Als Samantha zich werkelijk thuis voelde bij de groep zou hij dat niet van haar af pakken. Hij glimlachte en legde voorzichtig een hand op haar schouder. ''Je lijkt me een leuke meid om in de groep op te nemen, Samantha of mag ik je Sam of Sammy noemen?'' vroeg hij voor de zekerheid. Sommige mensen hadden namelijk een hekel aan bijnamen, Elliot had namelijk ook een hekel aan zijn bijnaam, Elmo. Hij wist niet waar ze dat vandaan hadden gehaald maar hij werd niet graag Elmo genoemd, natuurlijk wel in een grapje omdat je er dan om kon lachen zelf maar niet in een ruzie of wat dan ook. ''Alleen weet ik niet of je een stel debielen wel aan kan,'' Zei hij met een grijnsje. ''Kan je dat aan?'' vroeg hij aan haar met een charmante glimlach. Hij liet zijn hand weer van haar schouder afglijden en keek voor zich uit. ''Ik kom hier graag, hier kan ik gerust nadenken en beslissingen nemen.'' Zei hij rustig over de Concertzaal. ''Waar ben jij het liefst?'' vroeg hij haar zonder haar aan te kijken dit keer. Hij bleef richting de deur kijken maar deze ging niet meer openen. Hij richtte zijn blik weer op Samantha en wachtte op haar antwoord. Toen ze eenmaal antwoord had gegeven, glimlachte hij sierlijk. ''Vertel is iets meer over je zelf?'' Vroeg hij rustig. ''Ik wil namelijk wel wat over mijn leden weten voordat ik ze officeel toelaat..'' Zei hij met een glimlachje. Voordat ze kon vragen wat hij wilde weten gaf Elliot al wat voorbeelden, ''Zoals je leeftijd,je woonplaats,broers of zussen, andere familie leden, hobby's en waarom je op PCA zit? Alles wat je kan en wil vertellen'' Zijn woorden waren kalm en warm maar toch hadden ze iets mysterieus.

Sammy keek kort naar Elliot. Hij straalde voornamelijk kalmte uit. Kalmte die bijna eng was. Het maakte haar wat zenuwachtig. Maar dat was misschien omdat het in de concertzaal schemerdonker was en hij haar daarnet zo had laten schrikken. Ze ademde even langzaam uit. Ja, het ging al weer. Normaal gesproken was ze nooit zo verlegen. Integendeel. Bij haar vrienden was ze altijd heel opgewekt en zelfs hyper. Praten kon ze voor tien. Maar ook Sammy had zo haar momenten. Ze keek Elliot weer aan toen hij haar vertelde dat ze wel in de groep zou passen. Ze kreeg een glimlach op haar gezicht bij het horen van zijn woorden. Het vrolijkte haar al weer wat op. ''Dankje. En ja, je mag me noemen zoals je wilt. De meeste noemen met Sammy. Maar Sam mag ook. Of Samantha. Wat jij wilt'' begon ze. Ze greens kort en keek heel even naar haar handen voor ze Elliot weer aankeek. Onbewust tikte ze met haar nagels op de vloer van het podium. Het waren kleine tikjes die goed te horen waren aangezien het zo ontsettend stil was in de concertzaal. De enige geluiden kwamen van de stem van Elliot of Sammy. Of in dit geval van haar nagels. Al gauw stopte ze weer. ''nou, 'debielen' ben ik wel gewend; ik woon namelijk met mijn broer samen, en geloof me.. dat is de grootste debiel die hier op aarde rondloopt'' antwoordde ze wat droogjes terug met een heel licht grijnsje. Ja, Joshua was af en toe echt een douchebag, maar toch kon ze ook niet zonder hem. Hij betekende echt heel veel voor haar. En dat was hij de laatse jaren steeds meer gaan doen. Even haalde ze haar neus op en keek de zaal weer rond. Ze kon nog steeds niemand van The Black Roses ontdekken, behalve Elliot. Dit zou dus waarschijnlijk een één op één gesprek blijven. Niet dat ze dat erg vond. Uiteindelijk knikte ze. ''Ja, het is hier inderdaad een geschikte plek om even na te denken. Best rustig en zo. Maar ik, eh.. ik zit niet zo graag in het donker..'' gaf ze toe en ze keek weer naar haar handen. Donker? Nee, absoluut niet. Ze was als de dood. Misschien had dat ook wel iets te maken met haar trouwma. Na het ongeluk met haar ouders.. Ze rilde kort. Nee, daar wilde ze nu even niet aan denken. Het ging net weer beter met haar. Ze hief haar hand even op en krabte over haar wang heen. Haar blik dwaalde een beetje de zaal rond. Maar haar gedachte probeerde ze te verzetten. Ze wilde er niet aan denken! Gelukkig kon ze haar aandacht er nog bij houden toen Elliot haar weer een vraag stelde. Dit keer over zichzelf. Ze greens breed. ''Nou, wat wil je weten?'' begon ze. Ze knakte even haar vingers en keek daarna weer naar Elliot. ''ik ben dus Samantha Moore, beter bekend als Sammy, ik ben 17 jaar.. eh, geboren en getogen in Californië... ik heb nog een tijdje op een vechtsport gezeten maar wees gerust, ik sla niet zo graag mensen xd'' begon ze. Het praten ging nu wat gemakkelijker. Ze wist niet waarom. Misschien had Elliot haar dan toch op haar gemak weten te stellen. ''ik zit al sinds mn 13e op het PCA en ik woon in de wijk achter school met mijn.....'' Sammy stopte haar zin even en keek weg van Elliot. Ze staarde het raam uit en opende haar mond uiteindelijk weer. ''.....met mijn.. broer'' haar stem klonk een stuk minder vrolijk als haar eerste zin. Ze kon er niets aan doen. Al haar herinneringen. Het kwam weer naar boven. Het was de school ook niet onbekend. Ze had een heel jaar gemist waardoor ze haar vorrige schooljaar over moest doen. Ze had gewoon de kracht niet meer om naar school te komen. Het ongeluk stond nog zo goed in haar geheugen gebrand. ''...zoals sommige wel weten, heb ik wegens omstandigheden een heel jaar gemist.. of eigenlijk liep ik achter, ik kwam niet meer opdagen'' gaf ze toe. ''mijn ouders... ze... ze zijn... ze waren..'' Sammy stopte weer. Een klein glimlachje sierde haar gezicht. Maar hij was heel erg klein. Waarom ze moest lachen wist ze zelf ook niet. Misschien was het een sarcastisch lachje geweest, want het huilen stond haar nader dan het lachen. Maar dat kon ze niet maken, om hier in tranen uit te gaan barsten. Ze rechtte haar rug even en keek Elliot voor een kort moment aan. ''mijn ouders zijn omgekomen tijdens een vreselijk auto ongeluk....'' wist ze uiteindelijk met grote moeite over haar lippen te krijgen. Ze had het gezegd. Zonder te huilen dit keer. Het was raar, maar op de een of andere manier luchte het iets op...

Elliot keek recht voorzich uit en luisterde aandachtig naar Samantha, Ze vertelde best veel over zich zelf. Hij zuchte even en legde een hand op haar schouder. ''Ik hoor zoveel dat ik niet eens meer weet wat waar is, Sam.'' Zei hij rustig. ''Ik voel je leed aan maar maak je geen zorgen, je ouders zijn er altijd zonder dat je het zelf echt door heb..'' Zei hij rustig. ''Je hoefde het me niet te vertellen over je ouders hoor, maar ik ben blij dat je er over heb kunnen praten. Daar ben ik nou eenmaal voor als je lid word.'' Zei hij met een zwak glimlachje en keek haar even aan. Ze huilde niet wat Elliot eigelijk wel verwacht had en wende zijn blik weer af. ''Je moet je gevoelens niet opproppen op een dag komen ze er toch wel uit alleen niet op de manier die jij wild zien en al helemaal niet zo heftig.'' Zei hij kalm. ''Dan krijg je van die driftbuien en geloof me, dat is echt niet fijn..'' Zei hij. Hij zuchte kort. ''Vorig jaar hadden we een gozer in onze groep met driftbuien,'' Hij stopte even en liet een diepe zucht horen. '' 4 ruiten kapot waar onze groep moest opdraaien omdat hij vond dat dat hoorde als lid van de Black Roses... Sindsdien is er de regel dat je voor je zelf verantwoordlijk ben.'' Zei hij rustig. ''Maar volgens mij ben jij dat wel,'' Hij keek haar even aan met een chamant glimlachje maar wendde zijn blik weer af. Haar getik op het podium irriteerde hem eigelijk een beetje maar hij zei er niets van. Hij keek wat afwezig naar de deuren van de concertzaal je zag in zijn ogen dat hij aan het denken was maar toen hij merkte dat hij aan het staren was wende hij zijn blik af en keek naar zijn nagels, hij begon het vuil er onder vandaan te halen. ''Judo...'' ''Uhm, goeie sport. Al denk ik wel dat je een skateboard moet aan gaan schaffen aangezien we elke woensdag naar Youth Yard gaan..'' Zei hij met een klein grijnsje. ''Is traditie...'' Voegde hij er aan toe. Elliot kreeg het een beetje warm en deed zijn gekleurde vest uit. Hij keek even naar het zakje in het vest. Het was een witte envolop. De officele evolop waarop stond dat er aanstaande zaterdag het inwijdings feest werd gehouden in de loungeroom. Ze beet op zijn onderlip en dacht goed na of hij deze envolop wel zou geven. Eenmaal geven was er geen weg terug meer en zou ze als ze dat zelf wou worden ingewijd in de groep. Hij vond haar wel een aardige meid, alleen ze was een beetje verlegen maar wel heel eerlijk en openen. Een meisje waar je veel mee kon in de groep eigelijk. Zijn vingers gleden over de witte envolop waar met sierlijke letter uitnoding op stond. Abigail had de uitnodigen geschreven met de hand. Ze had een sierlijk handschrift, haar handschrift was overal te herkennen. Elliot kon nog wel eens schrijven met hanenpoten. Hij haalde de envolop uit zijn binnenzakje van zijn vest en legde deze op de schoot van Samantha. ''De officele uitnodig voor de inwijding,'' zei hij plechtig waarna hij haar een charmante blik gaf. ''Ik haal je rond 8 uur op, aanstaande zaterdag. Trek iets aan waar je makkelijk in kan bewegen want het is en blijft een feestje alleen dan wel in onze style...'' Zei hij met een grijns. Zijn vest vouwde hij op en legde die naast zich neer en keek haar weer aan. ''En nu gaan we het hebben over schoolzaken..'' Zei hij met een grijnsje. ''Heb je al iemand voor het openings bal van PCA?'' vroeg hij uit nieuwgierigheid aan haar.

Samantha liet een heel klein zuchtje ontsnappen. Wat afwezig staarde ze naar haar handen. Ze wist niet waarom, maar op de een of andere manier luchte het best wel op. Ze had het verteld. Allemaal. Aan.. aan een vreemde. Het was raar. Normaal uitte ze zich helemaal niet zo naar andere toe. En al helemaal niet als ze die gene niet of nauwelijks kende. Maar toch. Ze voelde zich op haar gemak. Soort van dan. Ze liet nog een klein, trillerig zuchtje ontsnappen en slike toen even. Voorzichtig keek ze op, naar Elliot. ''Ja, ik weet het. Maar ik ben blij dat ik het toch heb gezegd. Nu.. nu ken je me een beetje, begrijp je me een beetje. Dan kijk je ten minste niet raar op als... als ik mn 'momenten' heb..'' zei ze zacht. Ze voegde er nog een klein glimlachje aan toe. Ze was al wat rustiger. Ze rechte haar schouders even en knakte onbewust haar vingers. ''Ja, ik judo al sinds mn 8e'' vertelde ze bijna trots. Ze bleef met een glimlach voor zich uit kijken. Ze had de sport echt overgenomen van haar broer. Die was ook altijd bezig met vechtsporten. ''een.. skateboard?'' vroeg ze wat twijfelend na het horen van Elliot's opmerking. ''Ik.. eh, ja.. ik zal er voor zorgen'' zei ze uiteindelijk. Maar ze kon helemaal niet skaten. Nouja, dan zou ze het moeten leren. Voor alles wat een eerste keer, toch? Samantha voelde plots wat op haar schoot. Ze keek voorzichtig naar beneden en zag een witte evenlop liggen. Ze luisterde naar Elliot's woorden. Wat ongelovig keek ze op. Alsof ze wilde vragen met haar blik of hij het echt meende. Maar toen hij zei dat hij haar om 8uur zou ophalen aanstaande zaterdag, glimlachte ze blij. Ze zat erbij. Of nouwja, soort van dan. ''dankjewel!'' zei ze zacht, nog steeds die glimlach op haar gezicht. Ergens voelde ze de neiging om hem te onmelzen en nogmaals te bedanken. Maar ze deed het niet. Misschien was hij er wel helemaal niet van gediend. Ze herstelde zich en beet kort op haar lip toen ze weer naar haar handen keek. Ze was nog steeds vrij rustig. Waarom snapte ze niet. Normaal was ze altijd over blij en hyper. ''het.. bal? eh, nee.. ik.. nee ben nog niet gevraagd.. ofzo..'' zei ze en ze keek weer op naar Elliot. ''en jij?''

((srry.. inspiri..))

Elliot hield zijn hoofd schuin waardoor zijn zwarte haren voor zijn ogen vielen, hij schoof het iets geirriteerd voor zijn gezicht weg en keek haar rustig aan. Elliot was toch ergens blij dat hij het haar verteld had, hij had dan toch het gevoel dat Samantha hem vertrouwde en dat voelde goed iets wat hij graag zag bij leden, vertrouwen. Daar ging het ook om, leden moesten hem vertrouwen en zich openen stellen voor hem want anders lukt het niet. Hij kon niet iemand leiden die hem niet vertrouwde. Maar toch wou Elliot niet dat de groep hem alleen als leider zag, nee hij wou ook dat de leden hem als een vriend beschouwde. Elliot zag de groep soms als familie maar ook als zijn beste kamerraden. Hij greens lichtjes bij de gedachten aan de groep. Toch waren Abigail en Caine de beste leden die je kon wensen, sommige waren wat onverschillig. Hij zat er aan te denken om binnen kort de ereleden bekend te maken, hij wou die gezichten van die twee wel eens zien als hij het vertelde, hij ging er van uit dat de ene hem aanviel als hij het vertelde. Maar dit zou pas binnenkort gebeuren, niet nu. Hij moest er namelijk nog goed over nadenken want als hij dit had gedaan mochten ook de twee beslissingen nemen als Elliot er niet was, stel dat ze dan Rihanna gingen aanvallen. Rihanna was mischien de grootste trut op school, maar haar groep was machtig, zeker nu de sportes zich bij hun hadden aangesloten. Nee, dit zou dan bloed vergiet worden en dat was het laatste wat Elliot wou. Bloed vergiet. Elliot zuchte onhoorbaar en keek weer naar Samantha, ze leek een beetje uit haar zenuwen te komen. ''Ik ben alleen maar blij dat je het heb gezegt, Samantha...'' Zei hij eerlijk. ''Het is een teken dat je me vertrouwd en dat waarder ik enorm.'' Zei hij met een charmante glimlach. Toen ze over ging op de Judo werd Elliot's glimlach alleen maar breder, ze was trots op zich zelf. Iets wat Elliot ook graag zag, ookal stond Elliot's groep bekend als de emo club het betekende niet dat er alleen maar depersieve mensen zatten, in tegendeel zelfs. Elliot had zelfs leden die alles behalve depersief waren. Abigail was daarin tegen een vrolijke meid die als ze wou en het mocht op de tafels in de kantine gewoon haar overwinnings dansje maakte. Samantha begon te twijfelen over het skaten. Hij glimlachte charmant. ''Nog nooit gedaan?'' vroeg hij aan haar. Maar greens uiteindelijk. ''Ik leer het je wel en anders de andere wel...'' Zei hij geruststellend. Toen Elliot de evoloop had neer gelegd keek ze hem ongelovig aan, Elliot greens lichtjes. ''De groep zal blij met je zijn, Sammy..'' Zei hij met een sierlijke lach en legde zijn arm even om haar heen, een vriendschappelijk gebaar maar liet zijn arm al snel weer zakken op zijn schoot en keek Samantha aan. ''Ik wil dat je me ziet als een vriend in de groep, ookal ben ik de leider ik blijf een normale jongen net als de rest,'' Zei hij met een glimlachje maar keek even weg en zuchte, was dat maar waar een normale jongen zoals de rest van PCA, hij was een monster en alleen de andere monsters wisten het. Het was moeilijk maar Elliot probeerde ondanks alles normaal te zijn al was dit moeilijker dan hij zelf had verwacht. Hij keek haar weer aan nadat hij had gevraagt of ze naar het bal ging en greens lichtjes. ''Nee, ik wacht meestal af...'' Zei hij eerlijk maar sprong van het podium af en ging voor Samantha staan. ''Maar ik heb lang genoeg gewacht..'' Zei hij met een sierlijke glimlach. Hij boog sierlijk als een echte heer. ''Ik zou het een eer vinden u te begeleiden naar het bal...'' Zei hij plechtig en kwam weer omhoog waarna hij charmant naar haar glimlachte.

Bijna verlegen schudde Sammy haar hoofd. ''Nee, ik heb nog nooit geskate ofzo.. maar het lijkt me wel leuk dus ik zal er binnenkort zeker eentje aanschaffen..'' begon ze. Ze greens lichtjes. Ze hield van nieuwe dingen leren. En het was leuk omdat met een groep te doen. Een nieuwe groep. Ten minste, voor haar dan. Ze wilde nieuwe vrienden maken. Veel vrienden maken. Ze keek op naar Elliot toen hij voorstelde om het haar te leren. Ze knikte. ''graag'' zei ze. Ze wilde het zeker leren. Aandachtig luisterde ze naar Elliot's woorden. Het was waar. Ze snapte dat hij niet als 'leider' gezien wou worden. En dat had ze ook niet. Hij straalde wel iets uit van een leider, maar vanaf het begin af aan had ze hem niet gezien als een leider, of als haar leider. Nee. Gewoon als een persoon. Een vriend. Of, een beginnende vriendschap. Dat was wel waar ze op hoopte dan. Ze zou closer worden met de groep. En dat wou ze ook. Want echt vrienden had ze niet. Nog niet. Ja, haar broer. Maar die zat niet hier op school. En het was meer familie. Dat telde niet. Uiteindelijk knikte Sammy. ''ik zal je ook beschouwen als... als een vriend'' zei ze en ze keek Elliot kort aan. En dat zou ze. Dat wist ze zeker. Wat verward keek Sammy op toen Elliot ineens van het podium afsprong. Wilde hij ergens anders heen? Of was dit gesprek klaar voor hem. Maar toen hij had gesproken greens ze weer. Had hij haar nou gevraagd voor het bal? Zomaar ineens. En dat terwijl ze elkaar nog maar net kende. Nu was ze niet alleen. Ze had het niet verwacht. Eigenlijk wilde ze niet eens meer gaan naar het bal. Maar nu, nu ging ze natuurlijk wel. Ze ging zijn uitnodiging niet weigeren. Absoluut niet. Dat.. dat wilde ze niet eens. ''eh, ik.. ja.. ja graag'' wist ze uit te brengen. Ze voelde zich gevleid.

Elliot pakte voorzichtig haar hand vast en drukte er een kus op, zoals een echte heer en ging weer recht staan. Hij liet haar hand weer los. ''Ik kijk er naar uit, Samantha..'' Zei hij met een charmante glimlach. Elliot kon iemand gemakkelijk van zijn of in dit geval haar stuk brengen. Ze leek hem een best aardig meisje misschien iets verlegen maar daar zou ze wel vanaf komen als ze een beetje aan de groep gewend was. Elliot moest toe geven dat hij meerdere mensen soms erg zenuwachtig maakte, zelf wist hij niet echt waarom maar hij schonk daar ook niet echt aandacht aan. Dat zou hem alleen maar afleiden. Elliot straalde toch altijd iets machtigs uit, maar ergens was dit logisch voor hem want zijn familie was niet bepaald onbekend geweest. Altijd stond zijn familie bekend om zijn macht. Zelfs zijn voorouders hadden veel macht, alleen Elliot wist nog dat zijn voorouders nog leefde. Zijn familie was groot, misschien net iets te groot. Te groot om op te noemen. Hun stamboom was reusachtig en was verspreid in de grote balzaal van zijn overgrootvader, de oudste man van de hele familie. Ook wel bekend als de eerste vampier van de familie en de 13e vampier van de gehele wereld. Het getal 13 maakte hem gevaarlijk vonden de meeste, sommige zeiden dat hun familie ongeluk bracht maar dat was niets meer dan een leugen. Elliot geloofde dan ook niet dat vrijdag de 13de echt een ongeluks dag was. Elliot zuchte even en keek om zich heen en vervolgens weer naar Samantha. Hij glimlachte even naar haar. ''Heb je nog iets te vragen of te vertellen voordat ik je verlaat?'' vroeg hij aan haar en keek haar rustig aan. ''Want dat mag natuurlijk altijd... Geen vraag is dom of stom...'' Zei hij kalmpjes. Hij wachtte rustig op haar antwoord terwijl hij haar onderzoekend aan keek. Want Elliot wist precies of iemand loog of niet. Hij hoorde het aan de stem, aan haar hartslag en zag het aan haar houding en ogen. Het was net alsof je ogen altijd vertelde wat je wilde vertellen als je het eenmaal ontcijferd had en Elliot kon dat heel snel, hij wist elke keer precies wat iemand wilde of bedoelde en na vele jaren op aarde wist hij veel, veel meer dan een normaal mens. Zijn mensenkennis was veel groter dan dat je zou denken dan dat het was. Sommige dachten altijd dat Elliot iemand was die makkelijk te pakken was maar dat was hij zeker niet, elke opmerking liet hem gewoon koud elke vuile blik die hij kreeg ontving hij met een charmante glimlach. Nee, het was alsof er een muur voor Elliot stond als je hem dacht te breken. En niemand was het ooit gelukt die muur te doorbreken.

Sam had met wat wazige ogen toegekeken hoe Elliot haar hand kuste. Ze werd er weer wat verlegen van. Maar iets laten merken deed ze niet. Of althans, ze probeerde het niet te laten merken. Langzaam liet ze haar hand weer zakken toen Elliot deze had los gelaten. Het was best grappig. Hij gedroeg zich als een échte heer, terwijl zijn style nou niet bepaald.. kakker was ofzo.. integendeel. Het was een echt alternatieve style. Zo'n eentje die de meeste leden van The Black Roses hadden. En haar style leek er ook wel een beetje op. Sam merkte dat ze wat aan het staren was en knipperde toen met haar ogen. ''Ik.. eh ja, ik kijk er ook naar uit!'' wist ze toen uit te brengen terwijl ze Elliot aankeek en glimlachte. Ze had nog eigenlijk helemaal geen gepaste kleding voor het bal. Daar moest ze snel wat aan gaan doen. Ze kon er niet onverzorgd aankomen. Sterker nog, dat mócht niet eens. Als je niet gekleed was volgens the dress code dan kwam je niet binnen. En dat wilde ze natuurlijk wel. Helemaal nu ze mee naar het bal was gevraagd. Wat in gedachte verzonken hoorde ze Elliot's vraag nog. Even twijfelde ze. Een vraag. Had ze nog een vraag voor hem. Ze wist niet wat ze moest vragen. Was ze nog iets vergeten. Iets over de groep misschien? Uiteindelijk schudde ze langzaam haar hoofd en keek weer op naar Elliot. ''Nee.. geen vragen'' ze greens kort. Ze was blij dat ze hier naartoe was gekomen...

Elliot knikte naar haar, ''Mooi...'' Zei hij met een charmante glimlach. ''Dan ben ik niets vergeten..'' Zei hij rustig. ''Als je nog vragen heb, kan je ze altijd stellen..'' Vervolgde hij. Hij keek om zich heen en vervolgens op zijn horloge, de lessen begonnen dadelijk weer. Hij had zo Engels. Elliot zuchte, ''Ik moet maar weer eens gaan,'' Zei hij met een zuchtje. Hij bekeek haar nog eens en glimlachte, gewoon zomaar. Ergens was hij wel blij dat hij iemand had gevraagt voor het bal en daarbij zou een nieuw lid meenemen naar het bal een eer zijn voor Elliot. Hij boog nog lichtjes. ''Tot ziens, mijn lady..'' Zei hij charmant en draaide zich om en liep naar de deuren van de concertzaal. ''Ik haal je zaterdag om 8 uur op,'' Zei hij met een glimlachje en deed de deuren openen van de Concertzaal. Die met een zachte plof weer dicht gingen. Met snelle passen liep hij de gangen door naar de gang waar de kluisjes zich bevonden om zijn boeken te pakken en vervolgens naar zijn les te gaan.

((Elliot out topic...))

((sammy ook toppic out...
end toppic??))

(( Jup ))